کفاش های سفارشی معروف جان لوب در لندن و برلوتی و لوبوتن در پاریس هستند.
تنها تعداد کمی از تولیدکنندگان کفش سفارشی معروف در آلمان، اتریش و سوئیس فعال هستند.
تا اواسط قرن نوزدهم، تقریباً به طور انحصاری کفش‌های ساخته شده وجود داشت، زیرا کفش‌ها را معمولاً کفاش برای مشتری مطابق میل او می‌ساخت.
کفش اسپرت زنانه لژدار در کشورهای مطرح جهان ساخته و مورد استفاده قرار می گیرد.
لزوماً آخرین مورد جدید برای این کار ساخته نشد، اما یک مورد مناسب به صورت جداگانه انتخاب شد.
این فرآیند در حال حاضر به عنوان پوشاک ساخته شده نامیده می شود و توسط چند تولید کننده ارائه می شود.
اولین ماشین آلات تولید کفش صنعتی از اواسط قرن نوزدهم در ایالات متحده آمریکا به دلیل تقاضای فزاینده به سرعت توسعه یافت: دستگاه لحاف، دستگاه درجه بندی، چرخ خیاطی، دستگاه دوتایی، دستگاه شیار زنی، دستگاه ماندگار و غیره.
در نتیجه مدل تولید دستی (کفش ساخته شده به اندازه) در عرض چند دهه تا حد زیادی جای خود را به تولید کفش صنعتی ( کفش های آماده) داد.
در اروپا این توسعه با چند سال تاخیر صورت گرفت.
برای اولین بار، مشتریان می توانستند کفش های آماده بخرند و مجبور نبودند منتظر بمانند تا آنها ساخته شوند.
انتخاب بیشتر شد، کفش ها قبل از خرید قابل مقایسه و امتحان بودند، قیمت ها کاهش یافت و کیفیت کفش های ماشینی با کفش های دست ساز برابر شد.
مهمتر از همه، ثابت بود، در حالی که کفش های دست ساز بسته به شرایط روزانه کفاش از نظر کیفیت متفاوت بودند.
از طرف صنعتگران مقاومت تلخی در برابر این پیشرفت (اعتصابات، تخریب ماشین آلات جدید) وجود داشت.
تلاش‌ها برای نشان دادن برتری کفش‌های جوش‌دار از طریق مسابقات انجام شد، اما توسعه صنعتی بدون وقفه ادامه یافت.
کفش به یک کالای مقرون به صرفه تبدیل شده بود، در حالی که قبلاً یک خرید گران قیمت یا حتی یک کالای لوکس بود.
افرادی که قبلا فقط می توانستند کفش هایی را بخرند که با چوب میخ شده بودند، اکنون می توانستند کفش های دوخته شده بخرند.
